کاروان

................ سخن کوتاه کن !

                     

 

خواب از سرش می پرد 

 

وقتی شبچراغ های قرمز چشمانت را

 

                   بر تنش می تابانی !

 

                               هر شب  !!

 

                    ×××

در تاریکی  می فام تنهایی هایتان

 

بالای سرش می نشینی

 

و نظاره اش می کنی : 

 

چون مهتاب و ستارگان هستی 

 

              میگویی این را 

 

 

                              هر شب !!

                                                   

                       ×××

جانت  رعشه میگیرد 

 

 در آغوش فشرده اش 

 

  و تا سحر نگاهش میکنی 

 

   در انتظار بوسه هایش . 

 

آیا خسته نمی شوی 

   

             هر شب ؟!

  

لبهایت خسته است و

 

به کلامی از لبهای آتشینش منتظر .

 

سخن کوتاه کن امشب !

 

                ×××

در کهکشان خلوت شب

 

 در  درازنای بی انتهای راه شیری عشق

 

موهایش را نوازش می کنی

 

و دستانت در افلاک وجودش

 

............  آفتاب میشود .

 

                   هر شب  !

 

                  ×××

 

بام کوچک بی سقف تان

 

که وسیع ترین آسمان هست

 

پر از فرود کلاغانی میشود

 

بر طاق سالهای با هم نبودن

 

که سیاه پوشیده اند و می کنند قار -قار

 

تمام روز های سالیان پیر

 

در گورستان بادهای سرد

 

                   هر شب ..........

 

 

+   کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱٢:۳۱ ‎ق.ظ ; ۱۳٩٠/۱٠/٢۳

design by macromediax ; Powered by PersianBlog.ir